The story of Vietnam!

Welkom allen bij een nieuw verhaal vanuit Azie.

De locatie ditmaal is Ho Chi Minh in het schitterende Vietnam. De status is bijna droog van de laatste dag rijden (eergisteren) waarbij we zo'n 500 liter water per seconde hebben geslikt. Onze laatste dag rijden begon zonnig, maar transformeerde al snel naar een ware survivaltocht waarbij we eerder het gevoel hadden dat we jetski's bereden. Maar, veilig aangekomen en zelfs mijn motor (de beautiful Little Miss Sunshine) is alweer verkocht.

Terug naar de chronologie. Enkele weken geleden hebben we vanuit centraal Laos de oversteek gemaakt naar Vietnam. Dit met een local busrit die 6 uur zou duren en uiteindelijk in de recordtijd van 14 uur op de niet afgesproken bestemming aankwam (er volgde nog een kleine busrit van een uur). Reden voor de vertraging: de chauffeur, een kleine schreeuwende Vietnamese dictator die waarschijnlijk meer verdiensten heeft uit het smokkelen van goederen, stopte overal om spullen in en uit te laden. De ene keer vanuit verderkt opgestelde pick-up trucks langs de weg, de andere keer bij hout- of bandenshops om de houten planken en banden vervolgens onder onze voeten en tussen onze zitplaatsen te proppen. Al met al zeer vermakelijk maar erg oncomfortabel. Na de twee busritten direct de trein genomen naar Hanoi om onze wens te vervullen en op zoek te gaan naar een motorbike.

Hanoi, een zeer hectische stad bom en bomvol met motorbikes (enkele miljoenen) die soms in een geleidelijke stroom, of meestal gewoon kris-kras door of over elkaar rijden. Zelfs in de meer rustige straten is kan het een uitdaging zijn om de overkant van de weg te bereiken. Het devies is dan ook om langzaam lopen en vooral geen onverwachte bewegingen maken. Naast de hectiek van de motorbikes bestaat het straatbeeld uit talloze winkeltjes, eet- en drinktentjes, straatverkopers, neonverlichting en een ratjetoe van geuren en kleuren. Ik vond het heerlijk chaotisch! Na een paar dagen in de stad zijn we (Jon, Steve, Benjamin en Werner) op zoek gegaan naar een motorbike. Ik, Steve en Benji kochten hem van een backpacker, Jon en Werner van een shop. Voordeel van het eerst informeren (en later kopen) bij de shop is dat we allemaal een kleine rijles kregen voor het rijden van een manual. Dit vond plaats op het meest rustige stukje weg in Hanoi, de busbaan langs de hoofdweg. Tussen de bussen door kregen we het al vrij snel onder de knie en ik persoonlijk genoot er ook van om, na aanschaf van mijn kindje, door de hectische stad te manouvreren. We waren klaar voor de reis!

Onderweg merkten we al snel dat de verkeersethiek van de Vietnamezen uit enkele onderdelen bestaat: de claxon gebruik je als je iemand inhaalt (links of rechts), trucks rijden zo hard mogelijk en de hoofdregel: geen regels. Voordeel hiervan is dat je (met gepaste waakzaamheid) heerlijk door het verkeer kunt slingeren. Nadeel is dat deze hoofdregel enig gevaar met zich meebrengt. Met name de Vietnamese medeweggebruikers die over het algemeen niet om zich heen kijken en 's avonds met groot licht rijden (dan kun je immers meer zien). Onze grote vriend Benjamin heeft dit aan de lijve ondervonden. Op nota bene de relatief veiligste weg (de Ho Chi Minh Road) is hij door een te slingerende, te hard rijdende auto geschept en heeft daardoor zijn been op 2 plaatsen gebroken. Gevolg: een week vast als enige westerlingen in Vinh met veel ziekenhuisbezoek, maar nog veel erger: het einde van de reis voor Benji en zodoende breakup van de wolvepack!

Afgezien van dit vreselijke incident is de motortrip de beste keus ooit geweest. Een fantastische ervaring van begin tot eind. Van de meest schitterende verlaten bergwegen tot de meest verschrikkelijke dirtroads. Het navigeren deden we met google maps en ik moet zeggen dat ik nog meer respect voor google heb. Ze zijn in staat op sommige plaatsen te voorspellen waar ooit een weg zal komen (met een vreselijke dirtroad, overal modder en een gebroken bike als gevolg). Gelukkig zijn de Vietnamezen zeer vriendelijk en behulpzaam en zijn problemen met de motor altijd binnen enkele momenten opgelost. De vriendelijkheid is met name ongekend in de kleine dorpjes waar je terecht komt, waar niemand een woord engels spreekt maar meteen naar je toekomen om je te helpen of je uit te nodigen voor een kop thee of een biertje.

In de steden en toeristische plaatsen is het soms minder gesteld met de vriendelijkheid. Ik heb dit zelf ondervonden in Nha Trang, een levendige badplaats. Na een avond op stap liep ik over straat toen 3 vrouwen op een scooter naar me toe kwamen. Ze grepen me bij mijn edele delen en vroegen of ik een massage wilde. Mijn instant reactie was een vriendelijke 'fuck off' waaraan ze direct gevolg gaven. Zonder het te merken wisten ze mijn telefoon uit mn broek te vissen! De bitches! Ik was op z'n zachtst gezegd not amused. We hoorden van een vriendelijke local dat het dezelfde groep is en dat het dagelijks gebeurt. De avond erna zagen we het bij een Engelsman gebeuren maar ze waren er vandoor zonder dat we in de buurt kwamen. Twee avonden later kwam een shady taxdriver met de mededeling dat hij wist waar mijn telefoon was en dat ik hem voor een aanzienlijk bedrag terug kon kopen. Mijn eerste reactie was dat ik graag mijn telefoon wilde en dat ik er graag voor wilde betalen. Mijn eerste gedachte was echter 'als ik mijn telefoon zie is ie weer van mij, zonder betaling'. Na lang, erg lang onderhandelen (ik moest bij hem achterop naar een achterwijk komen, wat ik natuurlijk niet deed) besloot hij mijn telefoon te komen brengen. Hij kwam terug en griste MIJN telefoon uit zijn broek. Het gevolg: zo snel als ze mij beroofden greep ik mijn telefoon, draaide om en liep het hotel in. Ik werd bijgestaan werd door een groep (forse) Engelsmannen (waar ik overigens nu mee reis) dus het verliep het allemaal relatief veilig. Uiteraard hebben we deze victory met een aantal biertjes in het hotel gevierd!

Verder enkele hoogtepunten: het schitterende Phong Nha National Park gevuld met ontelbare vlinders en ander wildlife, schitterende bergen, watervallen, grotten en vally's. Het berijden van de westelijke Ho Chi Minh Road door de bergen, met oneindige haarspelbochten en een belachelijk mooi uitzicht. De stad Hue met een rijke geschiedenis, gevuld met tempels en pagodes (en het festival eens in de 2 jaar dat we daar toevallig meemaakten). Het plaatsje Hoi An met leuke bars, een geweldige binnenstad met een grote foodmarket en de vele tailors. Hier hebben ik en mijn Engelse compagnons een op maat gemaakte pak laten aanmeten, waarna we vervolgens in pak (en op flipflops) het casino in zijn gegaan. Een dieptepunt was Halong Bay, op internet en de Lonely Planet omschreven als een van de wonderen der natuur, maar totaal verpest door al het troep in het water. Enige awareness over het behoud van de natuur moet nog wel worden gekweekt bij de Vietnamezen (en zuid-oost Azie in het algemeen).

Verder kan ik nog wel een boek schrijven over de ervaringen, de reikwijdte van mijn blog houdt natuurlijk ergens op. En er komt nog meer aan want vanavond op weg naar de volgende stop: Cambodja. De tempels van Angkor Wat, de killingfields bij Phnom Penh, Sihanoukville en de eilanden in het zuiden. De tijd vliegt hier voorbij en heb al dagen het gevoel dat het veel te snel gaat. Al mis ik jullie ook wel een beetje ;).

Ik zeg: Peace Out!